Julatten, 24 April 2007. Platypus: planning, pech en geluk

Ooit heb ik iemand horen zeggen: “een planning is er om te wijzigen”. Een persoon naar mijn hart want ik hou er helemaal niet van om me aan planningen te houden. Het bindt je en beperkt je in je vrijheden. Desondanks heb ik voor mijn reis een planning gemaakt. Een grove planning. Eentje om van af te wijken. In mijn planning had ik Australie helemaal niet opgenomen. Iets weerhield me om daar naartoe te gaan. Te groot misschien? Of was ik bang? Alles wat er rondkruipt, en –zwemt prikt, steekt of bijt. Vaak met dodelijke afloop. Zo heb je Grote Witte Haaien, Zoutwaterkrokodillen, Pijlstaartroggen, Boxed-Jellyfish (een gevaarlijke kwal), veel giftige slangen en dito insecten. Australie is leuk….. maar ik sla het maar even over, dacht ik.

Totdat me het bericht bereikte dat in Maleisie, waar ik eigenlijk na Nieuw Zeeland heen wilde, de regentijd nog in volle gang was. En regen, daar hou ik niet van. Wat dan, dacht ik, wat nu? In Nieuw Zeeland blijven was voor mij geen optie. Dat had ik na 2½ maand wel gezien. Waarom ga je niet naar Cairns, vroeg mijn zus. Da’s een leuke stad en er zijn veel vogels. Bovendien hebben ze er didgeridoos en dat is nou eenmaal mijn favouriete instrument.. Na wat informatie te hebben ingewonnen besloot ik dus toch maar richting Australie te gaan, daar een auto te huren en er 3 weken rond te touren. Er is veel regenwoud, las ik, en er leven Vogelbekdieren. Laat dat nou net een dier zijn wat ik altijd al heb willen zien. Vogelbekdieren zijn eierleggende zoogdieren. Op zich al heel bijzonder dus. Ze hebben een eendensnavel en het mannetje is ook nog eens uitgerust met een gifklier in de achterpoten waarmee hij kan steken.

In Cairns is het s’avonds een herrie van jewelste. Niet alleen veroorzaakt door de bierdrinkende en schreeuwende backpackers maar ook door de parkieten die tegen de avond midden in de stad een slaapplaats opzoeken. Rainbow Lorikeets zijn het. Prachtig gekleurd alleen lastig te fotograferen.

Na Cairns was het eerste reisdoel Cape Tribulation, zo’n 200 km ten N van Cairns, midden in de jungle. Maar helaas geen vogelbekdieren. Daarvoor moest je meer in het binnenland zijn zeiden ze. Desondanks een geweldige plek met veel dieren en groen. Op de volgende plek, een lodge vlakbij het plaatsje Julatten, waren wel vogelbekdieren. Dat had ik van te voren gecontroleerd. De plek, waar ik 6 nachten zou blijven, had zelfs een eigen “Platypus-denn” (Vogelbekdieren-nest of –hol).

Meteen de eerste avond zat ik al op de plek. Vol verwachting, camera in de aanslag en klaar om direct bij de eerste rimpeling in het water in actie te komen. Tevergeefs. Alleen de muggen vaarden wel bij mijn actie. De volgende 3 ochtenden en avonden postte ik steeds op DE plek. Steeds zonder resultaat en na de derde dag besloot ik mijn werkterrein wat te verleggen. Ik had in een folder gelezen dat zo’n 50 km verderop een visvijver was waar ze ook te zien moesten zijn. Er moest wel entreegeld worden betaald maar, zo zei de folder, als je geen Vogelbekdier ziet krijg je je geld terug. Een wat hoog “dierentuin-gehalte” maar je moet toch wat. Bij de visvijvers aangekomen wachtte me een grote teleurstelling. Een groot bord met “Closed” en een hek met een dik hangslot. Geen kans zelfs om illegaal het terrein op te gaan. In de verte zag ik wel de visvijvers liggen maar die waren te ver om eventuele vogelbekdieren te kunnen spotten.

Weer terug rijdend naar het hotel kwam ik door het plaatsje Julatten. Het schemerde al een beetje en net voordat ik links af naar het hotel wilde gaan zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een bordje met “m 003 weiv supytalP”. Het klonk enigszins bekend, maar wat betekende het? Ik besloot om te draaien en kon het bordje nu goed lezen: “Platypus view 300m”. Even verderop was er bij een rivier een parkeerplaats en wat houten schotten met kijkgaten. En er stonden wat mensen heel intensief door verrekijkers te kijken. Veelbelovend!!

Even later stond ik er naast. “Platupus” werd er gezegd en er werd gewezen. En op zo’n 20 meter van me af zag ik ze: 2 Vogelbekdieren. Eindelijk!!! Eendensnavels, bruine ge-oliede vacht, mol-achtig lichaam en veel kleiner dan ik had gedacht.Je zou haast zeggen “het lijkt nergens op” maar dat is verkeerd. Het lijkt overal op. Op een vogel, een otter, een mol, een rat. Het is van alles wat. Jammer dat het al bijna donker was. Geen fotos!

Had ik nu geluk om hem te zien of had ik pech dat ik hem pas zo laat zag? Als ik niet naar Julatten was gegaan had ik er misschien nooit eentje gezien. En als ik het foldertje van de (gesloten) visvijvers niet had gevonden, was ik er misschien nooit langsgekomen. Laten we zeggen dat het een kwestie van planning was, overgoten met een sausje geluk en pech. Ik ben in ieder geval blij dat ik hem even heb gezien.

Cape Tribulation, 19 April 2007. De rollen omgedraaid

Heb je toevallig de film Jurassic Park gezien? Die scene waarin de spelers achtervolgd worden door Dinosauriers? Velocyraptors noemden ze die beesten geloof ik. Het lijkt science fiction, het lijkt allemaal nep. Maar het is echt!! Althans… in Australie is me zoiets ook overkomen. Weliswaar niet met Dinosauriers maar met een grote vogel, Casuaris genaamd. Er is weinig fantasie voor nodig om zijn gelijkenis Spielbergs prehistorische monsters te zien.

Op eerdere tochten door het Daintree Rainforest was ik al bordjes tegen gekomen dat je niet in of nabij het water moest komen vanwege de grote Zoutwaterkrokodillen. Op uitnodigende stranden nieuwe bordjes met “ga niet in het water!!! Gevaarlijke kwallen” en onder het bordje een fles azijn voor het geval je het water niet kan weerstaan en gebeten wordt door de kwallen. Het meest interessante bordje was dat waarmee gewaarschuwd werd voor Casuarissen. De eerste tip: “ren niet weg”. Dat was ik ook niet van plan want als ik er eentje zie ga ik hem fotograferen. De tweede tip: als hij je achterna komt, ga dan achter een boom staan. Ik dacht nog….ach het zal wel meevallen. De derde en laatste tip: Als er geen boom voorhanden is, hou dan een kledingstuk of rugzak tussen jezelf en de vogel. Is een fototoestel ook goed?

Het was op Tribulation Beach waar ik een Deens stel ontmoette. Ze zagen er een beetje ontdaan uit. Zij had een bebloed been. Ik vroeg of ze soms gevallen was. Het bleek dat ze een kilometer verderop via een smal pad de jungle waren ingegaan en daar waren ze een Casuaris tegen het lijf gelopen. Het begon leuk, vertelden ze. Eerst één foto, toen nog eentje. Ietsje dichterbij, nog wat fotos. Maar plotseling was de Casuaris snel hun richting op gelopen met blijkbaar minder fraaie bedoelingen. Het pad was slecht, zo vertelden ze me, en aan weerszijden ging het steil naar beneden. Zij was gestruikeld en naar beneden gegleden dwars door doornstruiken. De Casuaris was hun nog even gevolgd maar had de achtervolging even daarna gestopt. Kunnen jullie me de plek wijzen, vroeg ik. Ik ga niet terug zei de vrouw. Maar ze konden me de plek goed beschrijven. Een halve kilometer hier vandaan is een inham en van daaruit loopt er een smal pad de jungle in.

Een kwartiertje later was ik op de plek en ging op zoek. Steil omhoog ging het modderpad en ik kon de sporen van zowel mensen als van de Casuaris zien. Hier is het gebeurd!! Ik besloot iets verder te lopen maar het pad werd slechter en ik ging weer terug. Geen Casuaris meer te bekennen. Helaas. Dan maar weer terug naar de auto en weer terug naar Tribulation Beach waar ik een stuk wilde lopen.

Het liep al tegen vieren en de meeste bezoekers waren al weg. Er stonden nog maar een paar autos. Toen ik uitstapte zag ik een beweging in het bos. Iets donkers en iets groots. Waarempel! Een volwassen Casuaris liep nog geen tien meter van me in de struiken rond te scharrelen. Ik maakte een paar fotos maar het was eigenlijk te donker en ik moest mijn flitser erop zetten. Een paar andere bezoekers hadden mijn actie gezien en gingen eens kijken wat ik aan het fotograferen was. Het nadeel van de jungle is dat het erg dicht begroeid is en als je ergens een foto van wilt nemen moet je dus dichtbij proberen te komen omdat er anders allemaal takken op je foto staan. Zo ook met Casuarissen. Ik ging de jungle in. Stapje dichterbij…. foto maken, weer een stapje…. weer een foto en op een meter of vijf afstand zag ik dat de vogel toch wel groot was. Vooral toen hij zich helemaal oprichtte.

Zo hoog als ik zelf ben, een angstaanjagende kop met een soort roze helm en aan zijn keel een lange paars-rode kwab. Hij keek me aan en dacht waarschijnlijk “jou ga ik pakken” want hij kwam regelrecht op me aflopen, dreigend, foute boel!!. De bomen tussen mij en de vogel waren dun. In ieder geval niet geschikt om achter te verschuilen. “Back-off” hoorde ik achter me roepen, achteruit! Maar achteruit lopen in de jungle is met alle begroeiing geen gemakkelijke taak, vooral als je de vogel die op je af komt in de gaten wilt houden. De afstand tussen mij en de vogel verkleinde zich. Mezelf groot maken en herrie maken hielp niet. De vogel bleef komen. De afstand was misschien nog maar drie meter toen ik op het pad kwam en me sneller uit de voeten kon maken. Nog eventjes en ik kon veilig in mijn auto springen maar dat hoefde gelukkig niet. De vogel was in de begroeiing blijven staan en had inmiddels weer wat planten gevonden waarop hij zijn aandacht richtte.

Nog trillend van spanning en opwinding maakte ik nog een paar foto’s, ditmaal op veiliger afstand.

Meestal ga ik op vogels af maar bij deze waren de rollen eens omgedraaid. Nu was ik het die door een vogel opgejaagd werd. Een bijzondere ervaring.

Cairns, 30 April 2007. Geen Didgeridoo

Toen ik nog in Nederland was kwam ik vaak op het Centraal Station in Utrecht. Vooral toen ik nog in Den Haag werkte. Dagelijks tweemaal om van de ene naar de andere trein over te stappen. Regelmatig zat er dan iemand op een Didgeridoo te spelen en ik bleef dan altijd even staan om te luisteren naar het continue oer-geluid wat regelrecht uit de aarde scheen te komen.

Sinds de eerste keer dat ik dat instrument beluisterde was ik er al een fan van. Het geluid trof me. Een doorlopende ononderbroken ademteug die iets met me deed. Omdat ik het zo mooi vond heb ik zelfs Didgeridoo-les genomen in Utrecht. Op een gegeven moment stond ik met de medeleerlingen het circulair ademen te oefenen. Je neemt dan een slok water en dat moet je langzaam uit de mond spuiten terwijl je door je neus inademt: als je het nu niet met water maar met lucht zou doen is dat de manier om de didge te bespelen. Omdat het uitspugen van water nogal een rommeltje zou geven als we dat binnen zouden doen, stonden we op een rijtje buiten aan de Oude Gracht. Verbaasde blikken van de voorbijgangers. Ordinaire spugers, hoorde je ze denken.

De theorie van het didgeridoo spelen heb ik onder de knie, de praktijk nog niet. Het leek zo gemakkelijk. Ik had verwacht dat ik het na een dagje les zou kunnen. Veel oefenen, zeggen ze.

Toen ik naar Australië ging verwachtte ik dat er op ieder hoek van de straat een Aboriginal stond te Didgeridoo-en. Niets was minder waar. Ik heb een paar Aboriginals gezien en het enige wat die in hun mond hadden was een sigaret. Geen enkele didger heb ik gezien of gehoord. Van nood ben ik in Cairns maar eens op zoek gegaan naar een zaak waar ze ze verkopen. Dan denk je ook, de verkoper zal wel een Aboriginal zijn. Ook niet. Een Ier verkocht in Cairns de boemerangs en didgeridoos. Zo’n 100 holle stokken stonden er tentoongesteld. Zijn ze allemaal van Australisch eucalyptushout, vroeg ik. Neeee zei hij, de meeste komen uit Indonesië. Alleen die paar grote, dat zijn echte. De paar mooisten probeerde ik. Er zit veel verschil in de klank. Zoals altijd bleek degene met de mooiste klank ook de duurste te zijn, 395 Austr. dollar. Niet duur vergeleken bij wat ik er in Nederland voor heb betaald. Hij kon ze ook opsturen. Even twijfelde ik. Dat mooie geluid, zal ik hem kopen en laten opsturen.

Ach…. ik heb er al eentje. Laat ik als ik thuis ben eerst daarop nog maar eens gaan oefenen. Als compensatie kocht ik een CD met didgeridoo muziek. Ik had een CD-speler in de huurauto, dus kon ik 3 weken genieten van de originele aboriginalmuziek.

Het is de enige didgeridoo muziek die ik in de 3 weken heb gehoord. Soms heb je ergens bepaalde verwachtingen van. Vaak komen die niet uit en dat stelt dan teleur. Nu viel dat hier nogal mee. Maar het is beter ergens van te voren niet teveel van te verwachten. Dan valt het altijd mee. Geen didgeridoo in Australië. Dan maar weer eentje in Nederland.