Matavera, Rarotonga, Cook eilanden, 17 maart 2007. Lekker!

Als we landen is het al bijna donker en als we uit het vliegtuig stappen ruikt het vochtig. Het heeft geregend. Maar de vochtigheid is niet vervelend. Er zit iets in de lucht waarvan ik denk: “lekker!!”. Tropische warme vochtigheid, maar niet té. En de temperatuur: perfect: 26 graden. We zijn aangekomen op Rarotonga, één van de Cook-eilanden. Volgens de boeken een nog on-ontdekt paradijs in de South Pacific. We staan op punt om het te ontdekken.

Mensen worden in de aankomsthal onthaald met bloemenkransen. Er heerst vrolijkheid, er wordt gelachen, de sfeer is uitstekend en aanstekend. Eenmaal in het hotel is het eigenlijk tijd voor een tropische cocktail maar we hebben alleen maar een biertje. Ook lekker.

s-’Nachts worden we wakker door een ontzettend lawaai. De regen klettert op het dak en net als je denkt, “veel harder kan het haast niet regenen”, dan schakelt de bui over naar de volgende versnelling en wordt de herrie nog oorverdovender. Een tropische bui! Maar ik lig droog onder mijn laken. “Lekker”, denk ik en van weer in slaap.

 

 

Als ik s’ochtends door de gordijnen naar buiten kijk is de lucht stralend blauw. Ik zie voor het eerst de omgeving van het hotel. Veel groen, veel bomen, in de verte jungle. Aan de andere kant is de zee, bijna rimpelloos. Het water is blauwgroen. Straks maar eens een duik nemen maar eerst even een frisse douche. Lekker!

Na ontbijt, duik en zonnebad is het tijd om voor vervoer te zorgen. We willen tenslotte niet alleen maar bij het hotel blijven. Vlakbij het hotel is een klein autoverhuurbedrijfje waar we een leuke open auto huren en even later zoeven we over het eiland op zoek naar een plek om te gaan snorkelen. Het water is glashelder en is perfect om tropische vissen te bekijken. We rijden door de jungle en de wind waait door ons haar. Lekker!

Het snorkelen is prachtig. Wit zand wordt afgewisseld door stukken koraal en rots en overal zijn vissen. In alle kleuren zwemmen ze voorbij. Een levende kaleidoscoop. Kleine oranje-zwarte visjes verstoppen zicht tussen het koraal als ik te dichtbij kom. Iets grotere blauwe vissen komen nieuwsgierig dichterbij om te kijken wat ik kom doen. Parasolwormen trekken zich terug in hun koker als ik een plotselinge beweging maak. Als zwarte en bruine drollen liggen de zeekomkommers op de zandbodem. De eilanders schijnen ze soms te vangen. Ze knijpen ze als een tube tandpasta leeg en eten de smurrie die eruit komt op. Lijkt me niet zo lekker.

Van al het snorkelen, zwemmen en zonnebaden krijg je honger en het loopt alweer tegen de avond. Terug naar het hotel, douchen en omkleden en op zoek naar een restaurant. Vlakbij is een groter hotel met een terras aan het strand waar je goed schijnt te kunnen eten. We lopen er in de avondschemering naartoe en nemen eerst het cocktailtje wat bij zo’n sfeertje hoort. Ik bestudeer de menukaart en zie dat er een paar vissen opstaan die ik bij het snorkelen heb gezien. Hoe zouden die smaken, vraag ik me af. Als ze net zo smaken als ze er uitzien, dan moet ik dat maar eens proberen! Even later wordt het bord met vis gebracht samen met een fles Nieuw Zeelandse Marlborough wijn. U raadt het al: het was Lekker!