7-9-2005, De heenreis zit er op

12 uur vliegen met tussendoor een uur of 4 wachten in Mexico-City. Om 11 uur s’-avonds in Guatemala-City aangekomen. Het leek Nederland wel: regen, wind, alleen de temperatuur was wat hoger, een graad of 25. De eerste indruk: donker, nat, verdacht stil op de straten die begrensd waren door muren met hetzij prikkeldraad, hetzij glasscherven aan de bovenkant. Niet bedoeld om de honden binnen te houden, denk ik.

19-9-2005, San Andres, voetbal

Na een 8 uur lange bustocht eergisteren aangekomen in Flores en gisteren met
een bootje naar San Andres gebracht alwaar de Spaanse School staat. Flores is een klein plaatsje met een aantal winkels en reisbureaus Verder weinig te beleven. Veel Duitsers en Israeli’s. Trouwens, onderweg door een landschap gereden waaraan je kunt zien dat het geeneens zo lang geleden regenwoud was: verbrande boomstronken met daartussen maïs op eroderende grond: een toekomstige woestijn. Gelukkig ook nog een paar plekken met ondoordringbaar? regenwoud. Hoe lang nog? San Andres is een plaatsje met straten die soms een stijgingspercentage van wel 50% hebben. De straat waaraan het huis staat waar ik ben ondergebracht, is geloof ik het meest steil. Als je beneden staat heb je het gevoel alsof je ere en ladder tegenaan moet zetten en van bovenaf krijg je hoogtevrees. Enfin, goed voor de beenspieren. De mensen hier zijn voornamelijk. Maya afstammelingen. Klein, gedrongen, de vrouwen hebben lang zwart haar. Gisteren bij een voetbalwedstrijd tussen 2 plaatselijke 11-tallen geweest. De wedstrijd werd tot 3 x gestaakt. 2 Maal omdat een groep paarden elkaar op het veld achterna zat en de 3-e keer omdat een varken de middenstip probeerde om te wroeten. Qua vogels wordt het steeds interessanter: al ca. 50 nieuwe soorten. Qua insecten is het wat minder leuk: tegenover elke nieuwe vogelsoort staan zo´n 2 muggenbeten.

23-9-2005 San Andres, chickenbus

Al bijna een week Spaanse les gehad. Moeilijk hoor! Er is een groep (ca. 20) Amerikaanse studenten en verder nog een paar losse deelnemers. Met die groep ga ik van het weekeinde naar Tikal en Uaxactun waar oude Maya ruïnes staan. Maar vandaag eerst nog even met de boot naar Flores geweest om mail te checken. Hoe ik terug moest komen viel nog te bezien want de boot vaart om 10 uur alweer terug en dat was me te vroeg. Na enig informeren bleken er tussen Santa Helena, 10 minuten van Flores, bussen te rijden naar San Andres. Later bleek dat de bus, een oude Amerikaanse schoolbus, vanaf het midden van een zeer hectische markt zou vertrekken. Geen dienstrooster, geen busnummers, geen strippenkaarten. Gewoon vragen” gaat deze bus naar San Andres?” en dan instappen. Betalen doe je ergens onderweg in de bus. Voordat de bus vertrekt komen er allerlei verkopers in de bus: Agua pura, dulces, chiclets etc.. Op een gegeven moment kwam ere en man in de bus met stropdas en een grote portofoon. Hij begon luidkeels het evangelie van Lucas te verkondigen, wel een kwartier lang, de bus was al gaan rijden. Toen hij klaar was, collecteerde hij, vroeg hij aan de chauffeur of hij even wilde stoppen en stapte weer uit. Als je de bus uit wilt, geef je gewoon een gil of fluit je even. Soms rijdt de bus zelfs even voor je om om je ergens af te zetten. Wat een verschil met Nederland waar ze soms vlak voor je neus de deur dicht doen en wegrijden. De naam “chickenbus”? Volgens mij heet ie zo omdat je als kippen in een kippenhok zit, of nog beter gezegd in een legbatterij. Weinig ruimte dus.

26-9-2005 San Andres, ruïnes en larven

Van het weekeinde op stap geweest om Maya ruïnes te bekijken. Vooral Tikal is zeer indrukwekkend. Hoge piramides temidden van de echte jungle. Van bovenaf heb je een prachtig uitzicht. Ze zijn erg stijl en de hoogste is zo´n 50 meter hoog. Een bijzondere plek en ik ga er zeker nog eens naartoe. Maar dan s´ochtends met zonsopkomst. Dan worden de vogels wakker, brullen de brulapen en spinnen de spidermonkeys. Op pad naar de ruïnes kropen er 100-en larven over de paden. Zo´n 10 cm lang en 1,5 cm dik. Een van de jongens uit de groep waarmee ik was vond gisteren een grote tarantula in zijn rugzak, vanmorgen een schorpioen in zijn bed en nu, nadat hij per ongeluk op zo´n larve was gaan staan, de bruin grijze inhoud van een geëxplodeerde made op zijn linkerbeen. Pechvogel! Over vogels gesproken, het wemelt er hier van. Nu heb ik spijt dat ik mijn grote camera niet heb meegenomen.

4-10-2005 San Andres, toeval?

Na weer een week Spaanse les (het gaat gelukkig iets beter) in het weekeinde naar Finca Ixobel geweest. Een soort landgoed waar je kan paardrijden, jungletrips kunt maken etc. Het regenwoud deed zijn naam eer aan want regenen deed het!! Maar goed, op mijn reis heb ik, om mijn rugzak niet te zwaar te laten worden maar 1 reisgids meegenomen (van Guatemala). Ik gokte erop dat het niet al te veel moeite zou kosten om steeds van elk volgend land ter plekke een nieuwe gids te kopen of te krijgen. In Finca Ixobel ontmoette ik Sofia, een Engelse. We raakten aan de praat en ze vertelde dat ze in Belize en Honduras was geweest. Ik mocht haar gids wel hebben. Bovendien had ze in Guatemala als vrijwilligster gewerkt op de plek waar ik, toen ik nog in Nederland was, naar had geïnformeerd. Ze gaf me de naam en adres van de organisatie die toevallig in Flores gehuisvest was. Ze had daar ook nog eens samengewerkt met een van s´-lands bekendste vogelaars, die, (nog toevalliger) in San Andres woont, waar ik Spaanse les volg. Alleen toen ik weer terug was bij “mijn familie” en naar de persoon informeerde, kreeg ik te horen dat de man cocaïnegebruiker is en bovendien dat spul ook nog smokkelt. Ik geloof er alleen niets van want de verteller van dat verhaal, Andres, de man des huizes, kijkt zelf nogal wazig uit zijn ogen.

7-10-2005 San Andres, “mijn familie”

Even wat meer over de familie waarbij ik inwoon. De baas, de moeder des huizes, is Carolina. Een vrouw van 63 die als bijbaan, kruidendokter voor zogende vrouwen, heeft. Tenminste, dat denk ik want iedere keer als ik thuis kom zitten er 1 of meerdere vrouwen met ontblote borsten en eraan zuigende kinderen in de huiskamer. Carolina smeert ze in met een groenige vloeistof (de kinderen!! niet de borsten) omdat ze ziek zijn. Dan is er Andres, de echtgenoot van 45 jaar. Vroeger was Carolina getrouwd met zijn broer. Toen die overleed heft Andres zijn plaats ingenomen. Andres is een vreemde señor. Als hij wakker wordt is het een gerochel van jewelste. Ik dacht eerst dat hij de rochels netjes buiten deponeerde maar toen ik eens goed om me heen keek zag ik ze ook gewoon in de huiskamer liggen. Ik ben blij dat ik daar niet op blote voeten loop. Andres praat weinig en bovendien erg binnensmonds. Ook kijkt hij nogal wazig uit zijn ogen. Vorige week kwam hij, net toen ik in m´n hangmat een siësta wilde doen, met me praten. Wel 2 uur lang. Ik weet nu nog niet wat hij allemaal heeft gezegd. De zoon, Harrinson, is 20 jaar oud en is de zoon uit Carolina’s eerste huwelijk. Een leuke vent en die kan ik tenminste een beetje verstaan. Z´n vrouw Veronica is 16 jaar oud en hoogzwanger (of anders gewoon dik). En dan is er nog de pleegzoon, Jack, die Spaans studeert.

11-10-2005 San Andres, de badkamer van het paradijs

In het afgelopen weekeinde een auto gehuurd en met z´n 3-en naar Coban gereden. Een tocht van een uur of 6 over een onverharde weg. Coban ligt in de bergen en het is daar dus wat koeler. Doel: Quetzals en Sumuc Champey, daarover zo meer. De Quetzals wilden niet erg lukken )voor de leken: een Quetzal is een vogel die ik graag wil zien), dus het plan aangepast en naar een orchideeënfarm gegaan. 1000-en Orchideeën waarvan er helaas maar een paar bloeiden. Maar hoe!!! Wat een prachtige bloemen zijn dat toch. Vooral bijzonder waren de mini-orchideeën: bloemetjes van soms geen millimeter grootte. Onder de loep zie je de ware schoonheid ervan pas. Het zijn soms net mensen: soms lijken ze nietszeggend en onopvallend maar als je ze wat nadir meemaakt zijn het diamantjes. Soms!! De volgende dag vroeg opgestaan voor Semuc Champey. Dat is een plek waar een grote rivier zich via een woeste waterval 300 meter ondergronds verplaatst om, weer via een grote waterval verderop weer te verschijnen. Op zich al heel bijzonder maar wat het nog mooier maakt is dat boven de plek waar de rivier ondergronds gaat, zich een natuurlijke brug bevindt met daarin talloze azuurblauwe poeltjes waar je heerlijk kunt zwemmen. Hier noemen ze dit het  achtste wereldwonder. Ik stel me voor dat als er een paradijs is, de badkamer er ongeveer zo moet uitzien.

23-10-2005 Laguna del Tigre, geluiden

Het is alweer dik een maand geleden dat ik met een steen in mijn maag vertrok. De steen is inmiddels verteerd en uitgepoept. Ik voel me fijn en heb geen spijt van mijn besluit. Wat gaat die tijd snel. Een teken dat ik het naar mijn zin heb. De stand van zaken: ik ben zo´n 5 kilo kwijt; mijn kleur is wat anders; ik heb ruim 200 muggenbeten en een grote brandwond doordat ik achterop een motor mee liftte en m´n been tegen de uitlaat hield. Ik spreek Spaans (tenminste, daar kan het voor doorgaan en ik he been Jaguar gehoord. Jazeker!! De eerste stap naar een nieuwe wenssoort. Eergisteren ben ik met 2 medestudenten weer naar Tikal gegaan. Eerst met z´n drieën naar de tempels gegaan en s´avonds met een gids de jungle in op zoek naar Jaguars. Het begon met Krokodillen. Als je in het donker met een zaklantaarn over het water schijnt, lichten de ogen rood op. Het waren er wel 30 (ogen), dus een Krokodil of 15. Opeens een grauw vanuit de jungle. “Ha-oe-ar” zei de gids. Da´s Spaans voor Jaguar. Even later weer, nu dichterbij. We bleven wachten bij de Krokodillenpoel in de hoop dat hij daar naartoe zou komen. Helaas begon het te stortregenen (het is tenslotte regenwoud) en zijn we leer terug gegaan.. Zondagochtend om half 5 het park weer ingegaan om vanaf Tempel IV de zonsopkomst mee te maken. Helaas…wolken en regen. Iedereen zweert bij Tempel IV maar persoonlijk vind ik Tempel V “lekkerder”. In de middag ben ik in m´n eentje teruggegaan en heb nummer V weer beklommen. Ik was alleen, zat lekker te genieten en werd opeens anderhalf uur later wakker,
nog steeds alleen. Even helemaal weg gedroomd.

Vanochtend nog even naar de plek gegaan waar we de Jaguar gehoord hadden. Ditmaal geen Jaguar maar wel twee vossen waarvan er eentje benaderbaar was tot een meter of 15. Hij bleef gewoon liggen. Toen ik een paar foto’s gemaakt had, stond hij op en liep naar me toe. Op een meter of 3 bleef hij staan en snoof m´n lucht op (niet verstandig!). Hij poseerde nog even voor een foto en ging toen weer terug naar z´n eerste plek. Ik rook blijkbaar niet lekker genoeg. Later ook nog een Agoeti? Gezien. Een soort uit de kluiten gegroeide rat zonder start.

Op dit moment zit ik weer in Flores voor 2 nachten. Morgen ga ik inkopen doen omdat ik de komende 2 weken in Biotopo Laguna del Tigre als vrijwilliger ga werken. Op zich al een hele overlevingstocht maar omdat ik zelf ga koken wordt het een survival van de eerste orde. Over 2 weken meer dus (als ik tenminste m´n kookkunsten heb overleefd). Sinds vorige week werk ik als vrijwilliger bij het “Estacion Biologica Las Guacamayas” in de Laguna del Tigre, een moerasgebied met oerwoud ver weg van de bewoonde wereld. Ik zit hier samen met Raquel en Victor (de vogelaar) en 3 Amerikanen die op zoek zijn naar een kever die alleen voorkomt in een soort Bromelia. Het is hier stil, heel stil, maar toch ook weer niet.

Even wat “geluidsfragmenten”: om 4 uur s´-nachts wordt ik wakker van een ontzettend geschreeuw; nee, het zijn niet de Amerikanen maar een paar groepen brulapen die hun territorium verdedigen.

 Ik val gelukkig weer in slap. Weer wordt ik wakker, ditmaal van een regenbui die tegen het dak van mijn onderkomen klettert. Ik probeer weer te slapen maar het lukt niet want een mug zoemt steeds om mijn hoofd. Zit ie nou in de klamboe of erbuiten? Het continue tsjirpen van cicaden zorgt dat ik weer in slap val. Weer wakker, geritsel in mijn kamer, geknaag: muizen, ratten? Zouden ze mijn voorraad biscuits gevonden hebben. Weer gebrul, ditmaal geen brulapen maar grote padden die een soort motorgeronk maken. Kwart voor 6. Ik wordt weer wakker door het tsjilpen, gepiep en geratel van de vogels. Twee luidruchtige bandijsvogels kwetteren om het hartst. Ze zitten waarschijnlijk in de dode boom bij de rivier. Prrrrrrrrr. Een hommel? Nee, een kolibrie vlak bij een van mijn ramen. Gestommel en een deur die open en dicht gaat. Victor of Raquel gaat de keuken in. Ik ga er maar eens uit. Het is geen cultuurshock hier maar een natuurshock. Het werk wat ik moet doen bestaat hoofdzakelijk uit het onderhoud van de tuin: onkruid maaien met een machete en vogels inventariseren. De blaren staan al op mijn handen en mijn spieren doen pijn maar de natuur om me heen compenseert alles. Gisteren met Victor naar El Peru geweest om een vogelinventarisatie te doen. Om 4 uur ging de wekker. Eerst ontbijten en spaghetti koken voor s´-middags. Om 5 uur door Raquel met de boot weg gebracht. Hij haalt ons om 5 uur s´middags weer op.
El Peru is een archeologische site met veel Maya ruïnes. In tegenstelling tot Tikal zijn ze vrijwel allemaal nog begroeid met jungle. Alleen de vormen van de piramides (steile hoge heuvels met veel stenen) zijn herkenbaar evenals de altaarstenen met inscripties. Weer een heel bijzondere plek. Ook veel vogels. Op onze tocht zo´n 85 soorten gezien waarvan de meesten nieuw voor me zijn. Veel kleuren: kolibries, trogons en de allermooiste: de toekan.. wat een kleuren en wat een snavel! Ook veel sporen van jaguars. Zo te zien zitten er hier veel. Dat bewezen ook de foto´s die ik gisteren zag en gemaakt waren met een camera met bewegingssensor. Veel foto´s van jaguars, poema’s , tapirs en nog veel meer. Om 17:00 uur heel moe maar ook heel voldaan weer in de boot teruggegaan en direct in bed gerold.

24-10-2005 Laguna del Tigre, there´s a rat in the kitchen

In de keuken is het een beestenboel. s´-Ochtends zit de Pisote (neusbeer) al te
wachten op een kruimel brood of een tortilla. 
Hij is zo tam dat hij in de keuken gewoon uit je handen eet. Vlinders fladderen aan de binnenkant van het muggengaas. Ik heb er al een paar bevrijd. Mieren lopen in colonne over het aanrecht op zoek naar zoetigheden. Soms loopt er een kakkerlak op de tafel. De muggen zijn s´-ochtends gelukkig niet zo actief. Ook zijn er gekko´s. Die vangen zo nu en dan een insect en zijn dus welkom. S´-avonds is het andere koek. Al verschillende keren ben ik helemaal lek geprikt door hyperactieve muggen. Het zijn gemeen kijkende dunne muskieten met een scherpe angel die dwars door je kleren heen steekt. Vooral je enkels, ellebogen en handen zijn gewilde prikobjecten. Doodslaan lukt alleen als ze zich helemaal hebben vol gezogen met bloed en daardoor zo traag zijn geworden dat de sla(ag)kans bijna 100 procent is. Het heeft helaas wel het resultaat dat je een flinke spetter bloed op je broek of blouse krijgt. Mijn eens zo effen kaki-shirt ziet er nu uit als een soort bloemetjesgordijn. Al een paar keer heb ik geritsel uit het van palmbladeren gemaakte dak gehoord. Eerst dacht ik dat het gekko´s waren. Ook viel mijn oog op de voorraadmanden die met draden aan het plafond hingen. Waarom niet gewoon in een kast, dacht ik nog. Toen ontdekte ik op de eettafel een paar keutels: muizen! Dat verklaarde meteen het geritsel en de hangende manden; onbereikbaar voor zelfs de slimste muis. Gisteravond zag ik tijdens het eten een schim voorbij rennen op een balk tegenover me. Gauw de zaklamp erop. Dat is wel een erg grote muis! Niet dus….een rat. En niet eentje maar overall! Un rato… riep ik. “Es la vida” was het antwoord, dat is het leven. Victor legde uit dat er laat in de avond een boa constrictor komt jagen op de ratten. Dat houdt het aantal een beetje in toom. De boa heb ik nog niet gezien maar iedere keer als ik de keuken in kom gaat het liedje van UB40 door m´n hoofd: “there´s a rat in the kitchen, what am I gonna do? Het antwoord is simpel: wachten op die boa, dan gaat ie meteen op de foto.

25-10-2005 Laguna del Tigre, vogels

Voor de vogelvrienden maar ook voor de andere belangstellenden een “special” over vogels. Na de eerste vier weken bijna niet gevogeld te hebben zijn de twee weken in Laguna del Tigre echte inhaalweken. Het wemelt van de vogels. Gelukkig hebben ze hier ook vogelgidsen (boeken) en een vogelgids (Victor) die echt elk geluidje weet te benoemen. Je krijgt na het horen van een vogel van Victor eerst de Latijnse naam, dan de Engelse naam en vervolgens het plaatje in het boek gepresenteerd. Inmiddels ben ik zo´n 150 soorten verder. D.w.z. de vogels die ik ook heb gezien. Als ik degenen meetel die ik alleen heb gehoord kom ik nog zo´n 100 soorten verder. Zonder Victor was ik niet zover gekomen. Vooral die kleine, snelle “skulkers” (vogels die zich snel en onopvallend op de bosbodem voortbewegen) heb ik dank zij hem goed kunnen zien. Even wat soorten: (helaas geen Nederlandse namen, ik heb alleen de Engelse):
Warblers: Black & white-, Hermit-, Hooded-, Kentucky-, Golden Crowned-, Magnolia-, Yellow.
Vulture: Black-, Turkey-, Lesser Yellow headed.
Kingfisher: Pygme-, Ringed-, Belted-, Green.
Woodpecker: Golden fronted-, Pale billed-, Golden olive-, Chestnut coloured-, Black cheeked-, Smokey brown-, Lineated.
Motmots: Tody-, Blue crowned.
Trogon: Black headed-, Slaty tailed-, Violaceous-, Collared.
Owls: Barn-, Spotted-, Mottled.
En nog veel meer.

Helaas is alles niet zo goed te fotograferen. Vaak heb ik spijt dat ik mijn Canon en lenzen niet mee heb genomen, maar als ik aan die extra kilo’s denk, valt het weer mee. Nog wat diamantjes: toekan, Red capped Tanager, de parkieten en kolibries (op een meter afstand maar te snel om te fotograferen). Ik zei het al: een special voor vogelaars. Veel soorten en namen. Ik ga mijn 1100-ste soort op mijn wereldlijst vieren met een biertje. Proost!

30-11-2005 Laguna del Tigre, goodbye

De 2 weken vrijwilligerswerk zitten er bijna op. De laatste dag heb ik vrijaf gekregen en ik zit op de Mirador, een soort uitkijktoren die net over de bomen uitsteekt. Het is grijs, het regent en het wemelt weer van de vogels. Ik heb bijna geen tijd om dit allemaal op te schrijven want vogel na vogel vliegt binnen fotobereik. De twee weken zijn voorbij gevlogen. T´was soms best zwaar werk maar wat je er voor terugkrijgt is onvergetelijk. De “stilte”, de natuur, de collega´s, de koude douche na een dag zweten, de natuurlijke wekker elke ochtend. Dit is een van de dingen die ik zocht. Ik had er best nog meer van willen genieten maar ik heb ook wel weer zin om weer andere dingen te zien. Straks een weekje snorkelen in Belize met weer een heel andere (onderwater)-natuur. Maar de jungle is toch wel de plek waar je de oerkracht voelt en ik zal er ook zeker, weliswaar op een andere plek, weer naar teruggaan. Wellicht als vrijwilliger, misschien als gewone toerist. Nog wat details over de plek voor belangstellenden: De plek heet Estacion Biologica Las Guacamayas en wordt gerund door een organisatie die Propeten heet, gevestigd in o.m. Flores. De kosten zijn $ 12 per dag, eten zelf meenemen. Je wordt gehaald en teruggebracht naar Flores. Website: www.propeten.org. Verder heb ik besloten om niet naar Antigua en Quetzaltenango te gaan. De situatie is daar door de recente orkaan nog te onzeker en vulkanen (die ik daar wilde beklimmen) kom ik elders nog wel tegen. Dus voorlopig Goodbye jungla, goodbye Guatemala, Belize, here I come.